رشت، ابتدا قصبه ای بود که در میان دو رودخانه گوهررود و سیاهرود قرار داشت و از اين جهت نيز قدمت ديرينه دارد. ولي از جهت سابقه شهري، اولين بار حمدا… مستوفي، در قرن هشتم هجري، از اين شهر نام برده است. نام قديمي رشت دارالمرز يا دارالامان بوده که قبل از اين دو، به آن بيه مي گفته اند.بیه در لغت نامه ها، رود و یا مصب بین دو رودخانه معني شده است و چنين به نظر مي رسد که دليل اين نامگذاري، قرار گرفتن آن در ميان دو رودخانه است که به مثابه حفاظ و ديوار شهر محسوب مي گرديد. وجه تسميه رشت، در فرهنگ دساتير، به معني گچي که بنّايان، سنگ و آجر را به آن محكم نمايند و در لغت نامه هاي انجمن آراء، آنندراج، فرس اسدي، لغت محلي شوشتري، برهان، ناظم الاطبا و لغت نامه جهانگيري: چيزي كه از هم فرو ريزد ـ هر چيزي كه از هم فرو ريزد و فروپاشد ـ ديوار مشرف بر افتادن….